Rogalscy

Jan Rogalski pochodził z Jarosławia, który opuścił, by podjąć w Winnikach pod Lwowem pracę w fabryce tytoniu i papierosów. Tam poznał swoją przyszłą żonę – Katarzynę Kaczanowicz, która także przybyła z Jarosławia. Po ślubie Jan i Katarzyna Rogalscy kupili domek w Winnikach i tam zamieszkali. Tam też na świat przychodziły i dorastały ich kolejne dzieci: Edmund, Dorota, Emilia i Albin. Ten ostatni zapisał się jako waleczny żołnierz i patriota. Po ukończeniu VI Gimnazjum we Lwowie w 1915 roku został zmobilizowany do armii austriackiej. Walczył na froncie włoskim i tam dostał się do niewoli brytyjskiej. Po zakończeniu działań wojennych trafił do Francji, gdzie wstąpił do tworzącej się „Błękitnej Armii” gen. Hallera. Wraz z nią powrócił do kraju, gdzie wziął udział w wojnie z Ukraińcami i bolszewikami. Dwukrotnie ranny wracał po wyleczeniu do swojej jednostki – 50 p.p. stacjonującego w Kowlu. W niepodległej Polsce kontynuował karierę wojskową awansując na kolejne stopnie oficerskie. W 1932 roku był już majorem, sprawując dowództwo II batalionu 1. Pułku Strzelców Podhalańskich (w Nowym Sączu). W kampanii wrześniowej wraz ze swoją jednostką – 203 p.p przeszedł cały szklak bojowy, walcząc m.in. w rejonie Tarnowskich Gór, Proszowic, Baranowa Sandomierskiego, Tomaszowa Lubelskiego. 21 września dostał się do niemieckiej niewoli. Po opuszczeniu w 1945 roku oflagu znalazł się jako zastępca dowódcy III Brygady Strzelców Karpackich w II Korpusie we Włoszech. Zmarł na emigracji w Anglii w 1952 roku. W Anglii znalazł się także bratanek Albina Rogalskiego – Marian, który był lekarzem w jednostkach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Tymczasem starszy brat Albina – Edmund mieszkał w Winnikach i podobnie jak wcześniej rodzice pracował w fabryce tytoniu. Po śmierci pierwszej żony, chcąc zapewnić opiekę dwójce dzieci, poślubił swoją kuzynkę Kamilę Kaczanowicz, z którą doczekał się syna Mieczysława. We Lwowie uległ wypadkowi – został potrącony przez pociąg, co spowodowało, że później poruszał się podpierając laską. We Lwowie był członkiem Bractwa Kurkowego. Po zakończeniu II wojny światowej, gdy Polacy byli wypędzani ze Lwowa, Edmund Rogalski zdecydował się wraz z żoną i najmłodszym synem pojechać w rodzinne strony rodziców. W listopadzie 1946 roku Rogalscy przybyli do Radymna. Wraz z nimi przyjechał także brat Kamili Rogalskiej – Michał Kaczanowicz. W Radymnie znalazła się także rodzina siostry Edmunda – Emilii (po mężu Korniak). Jej dzieje zostały przedstawione w III części „Jarosławskiej Księgi Kresowian”.

W 1947 roku Edmund Rogalski został śmiertelnie potrącony przez pociąg w Radymnie. Żona wraz z synem i bratem zdecydowali się wówczas przenieść z Radymna do Jarosławia, gdzie już przebywali inni członkowie rodziny. Zamieszkali w Rynku, w kamienicy przyległej do Hali Targowej. Jednakże po kilkunastu miesiącach opuścili Jarosław i wraz z Michałem Kaczanowiczem wyjechali na tzw. Ziemie Odzyskane do Wlenia k/Jeleniej Góry i tam osiedli już na stałe.