Pikulscy

            Rodzina Pikulskich zamieszkała w Delatynie (woj. stanisławowskie) w 1936 roku, gdy Jan Pikulski objął tam stanowisko burmistrza miasta.

            Tuż po wkroczeniu wojsk sowieckich, został jako jeden z pierwszych mieszkańców miasta aresztowany i osadzony w więzieniu w Stanisławowie. Na przełomie stycznia i lutego 1940 roku został wywieziony w głąb Rosji, do jednego z łagrów nad Morzem Białym. Tam zmarł, prawdopodobnie w maju 1941 roku.

            W kwietniu 1940 roku Władysława Pikulskawraz z trójką dzieci: Barbarą, Zofią i Janem, została wywieziona podczas drugiej fali deportacji, do Kazachstanu (Pieszkowski rejon, kołchoz Bartmanówka).

            Ze względu na młody wiek, jedynie Barbara Pikulska nie otrzymała nakazu pracy – jej starsze rodzeństwo i matka skierowani zostali do robót w kołchozie. Starsza z sióstr pracowała przy młocarni (wialnia), potem pasła krowy.

            Rodzina żywiła się głównie tym, co zostało znalezione w okolicy kołchozu. Najczęściej były to liście, z których gotowano zupę, jajka wybierane z ptasich gniazd. Przekopywano też stepowe ugory, by zasadzić na nich ziemniaki i warzywa. Plony były raczej niewielkie – głównie ze względu na suszę i nieurodzajną glebę.

            Bardzo ciężka zima 1943 roku, poprzedzona nieurodzajem zebrała śmiertelne żniwo wśród zesłańców – wielu zmarło wówczas z głodu i wycieńczenia.

            Po zawarciu układu Sikorski – Majski, nastąpił nabór do tworzonego wojska polskiego. Ze względu na młody wiek, nie udało się zaciągnąć Jankowi Pikulskiemu, który musiał pozostać w kołchozie wraz z matką i siostrami.

Pikulscy przenieśli się do Pieszkówki. Tutaj pani Władysława otrzymała pracę w łaźni (bani), a starsza córka Zofia z synem Jankiem pracowali przy koniach.

            W kwietniu 1946 roku mogli wreszcie opuścić Kazachstan – najpierw udali się do tzw. zbornego punktu, gdzie starali się o stosowne zaświadczenia i pozwolenia, dzięki którym mogli wyruszyć w drogę do Polski.

            3 maja 1946 roku ich transport wreszcie wyruszył w drogę – docelowo do Krakowa.

Pikulscy na kilka dni zatrzymali się u rodziny w Brzesku, następnie również na krótko w Leżachowie (Osada), a od czerwca 1946 roku stałym miejscem zamieszkania był już Jarosław.

            Władysława Pikulska aż do swej emerytury pracowała w Urzędzie Miasta jako sekretarka. Dzieci ukończyły szkoły.

            Najmłodsza z dzieci, Barbara była uczennicą Liceum Ogólnokształcącego, które ukończyła w 1954 roku. Podjęła studia w Warszawie i tam ostatecznie osiadła.