Milianowicz Władysława

Władysława Milianowicz (z domu Jakubiec) urodziła się w 1903 roku w Jarosławiu. Do chwili zamążpójścia mieszkała na ulicy Kraszewskiego. Po zawarciu związku małżeńskiego wraz z mężem wyjechała do Stanisławowa, gdzie na świat przyszedł syn Stanisław. Mąż Władysławy Milianowicz pracował jako urzędnik, zapewniając rodzinie dobre warunki życia. Skończyły się one wraz z wybuchem wojny. Mąż Władysławy Milianowicz otrzymał powołanie do wojska. Po zakończeniu kampanii wrześniowej znalazł się w Anglii i nigdy nie powrócił do Polski.

Tymczasem Władysława wraz z synem zostali wywiezieni do Kazachstanu. Stamtąd, nastoletni jeszcze Stanisław, dotarł do tworzącego się w ZSRR polskiego wojska, z którym opuścił „nieludzką ziemię”. Przeszedł szlak bojowy Armii Andersa i po zakończeniu wojny osiedlił się w Anglii. Nie nawiązał jednak kontaktu z mieszkającym tam ojcem.

Władysława Milianowicz podczas pobytu w Kazachstanie zachorowała na tyfus. Szczęśliwie udało się jej przeżyć, lecz choroba mocno nadwyrężyła jej zdrowie. Wielkim ciosem było dla niej rozstanie z synem.

Gdy wojna dobiegła końca, Władysława przyjechała do Jarosławia, gdzie na ulicy Kraszewskiego znajdował się dom jej dzieciństwa. Pozbawione jakichkolwiek sprzętów mieszkanie miało przygnębiający wygląd, lecz ważne było, że mogło zapewnić schronienie. Dzięki pomocy sąsiadów powoli pojawiały się niezbędne sprzęty i meble – wśród nich także pianino, dzięki któremu Władysława Milianowicz mogła zacząć zarabiać na swoje utrzymanie, udzielając lekcji gry na tym instrumencie. Później, gdy z Anglii zaczęła napływać pomoc od syna, jej życie stało się nieco łatwiejsze.