Kondyccy

Bolesław Kondycki urodził się we Lwowie w 1911 roku jako Bolesław Wiącek. Pod takim też nazwiskiem uczęszczał początkowo do XI Gimnazjum im. J. i A. Śniadeckich, a następnie do XII Gimnazjum im. St. Szczepanowskiego.

6 października 1940 roku poślubił Stefanię Korniak, córkę lwowskiego stolarza. Początkowo młode małżeństwo zamieszkało na ul. Łyczakowskiej 70 u matki pani Stefanii, a następnie przeprowadzili się do swojego mieszkania na ul. Hausnera.

Podczas wojny Bronisław Wiącek otrzymał zatrudnienie w zakładzie rymarskim, którego produkcja ukierunkowana była na potrzeby armii niemieckiej, dzięki temu mógł czuć się w miarę bezpiecznie. Kiedy w 1944 roku podczas bombardowania miasta ucierpiało także ich mieszkanie na ul. Hausnera, przenieśli się ponownie na ul. Łyczakowską. Po tym, jak Lwów znalazł się pod tzw. drugą okupacją sowiecką w 1944 r., Bolesław Wiącek obawiał się aresztowania i wywiezienia wraz z żoną i synem na Syberię. Dlatego też dzięki zdobyciu fałszywych dokumentów na nazwisko Bolesław Kondycki postanowił zmienić swoją tożsamość. W 1945 roku rodzina Wiącków – Kondyckich opuściła Lwów, udając się wynajętymi u Rosjan samochodami ciężarowymi na zachód. Dzięki temu mogli zabrać nieco mebli oraz przedmiotów codziennego użytku, które ułatwiłyby im rozpoczęcie życia w nowym miejscu. Lwów opuściła również matka Bolesława i jego siostra Genowefa, a także matka
i siostry Stefanii. Wszyscy znaleźli się w powiecie jarosławskim – Radymnie i Jarosławiu.

Bolesław Kondycki w Jarosławiu trudnił się zawodowo naprawianiem maszyn do pisania, natomiast amatorsko występował w miejscowym teatrze lalek „Kacperek” założonym przez inną osiadłą w Jarosławiu lwowiankę – Izabellę Melińską.