Kisiel Teresa

Teresa Kisiel w lutym 1940 r. wraz ze swoimi rodzicami – Józefem i Marianną z domu Orendecką oraz rodzeństwem Marią, Heleną i bratem Tadeuszem została przez władze sowieckie deportowana z miejscowości Kremerówka(powiat Bóbrka, woj. lwowskie) na Syberię. Deportowanym zezwolono wziąć tylko podręczny bagaż.

Wkrótce po dotarciu na Syberię 17 marca 1940 roku zmarł w miejscu osiedlenia, to jest Kontoszynie w nowosybirskiej obłasti, wycieńczony trudami podróży w bydlęcych wagonach ojciec Teresy – Józef. Po roku katorżniczej pracy na Syberii zmarł także jej brat Tadeusz. Teresa Kisiel wraz z innymi członkami rodziny pracowała w tajdze przy wycince drzew.

Po zawarciu układu Sikorski – MajskiTeresa Kisiel wraz z matką i siostrami zostały przewiezione do Kazachstanu (Karataski rejon). Tam pracowały przy kopaniu i konserwacji aryków, czyli ziemnych kanałów nawadniających. Praca była wprawdzie bardzo ciężka, lecz mróz nie dawał się już tak we znaki jak na Syberii.

10 maja 1943 r. zmarła Marianna Kisiel – jej córki zostały na „nieludzkiej ziemi” same. Ze wspomnień Teresy Kisiel wynika, że zarówno na Syberii, jak i w Kazachstanie, Polacy doświadczali wielu dowodów życzliwości ze strony ludności miejscowej. Gdy w tajdze zaginęła jej siostra (wpadła do wykrotu), to odnalazł ją syberyjski kozak, który przez dwie doby jeździł po tajdze w jej poszukiwaniu. Natomiast mieszkający w okolicach Taszkientu Kazachowie przekazali jej umiejętność leczenia wielu chorób ropą naftową i naftą.

Na podstawie umowy polsko- radzieckiej z dnia 6 lipca 1945 r. Teresa Kisiel otrzymała zaświadczenie (nr GE 27302) uprawniające ją wraz z siostrą Marią do opuszczenia ZSRR i udania się na pobyt stały do Polski. Niestety wcześniej zaginęła druga siostra – Helena.

Po przyjeździe do kraju Teresa i Maria Kisiel udały się do Przeworska, gdzie mieszkała od wielu lat ich najstarsza siostra – Zofia (po mężu Kocan). Szwagier Roman Kocan pracował w miejscowej cukrowni.

Pod koniec lat czterdziestych Teresa Kisiel przeniosła się do Jarosławia. Tutaj podjęła pracę w szwalni Jarosławskich Zakładów Przemysłu Terenowego przy ul. Franciszkańskiej. Pracę tę wykonywała do chwili przejścia na rentę, którą uzyskała za względu na utratę zdrowia na Syberii. Na początku lat pięćdziesiątych wyszła za mąż za Władysława Musiała. Z mężem i nowo narodzonym synem Mieczysławem zamieszkała na ul. Blichowej w Jarosławiu.

Postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 stycznia 2005 r. Teresa Musiał odznaczona została Krzyżem Zesłańców Sybiru. Zmarła 1 lutego 2013 r. i została pochowana na Nowym Cmentarzu w Jarosławiu u boku męża Władysława Musiała.